Old Dhaka (ওল্ড ঢাকা)

Al weer ruim 2 weken in Dhaka en naast de werkdagen bij Vialisa nog voldoende tijd om de stad wat te verkennen. Ik wilde graag nog een dagje naar Oud Dhaka, het kloppend hart van deze enorme stad. Nergens ter wereld komt de intensiteit van het leven zo op je af. In de vele reizen van de afgelopen jaren vele grote steden gezien en beleefd, maar Oud Dhaka slaat alles. Heerlijk gewoon om je in dit geweld van het leven te storten en laten onderdompelen in de vele geuren en kleuren! Dat die geuren soms ook vreselijk stinken neem je maar op de koop toe.....

Met een internationaal getint gelegenheids clubje van 7 personen (Ik, Kirsten en Karolina uit NL, Volker uit Duitsland, Stefan uit Oostenrijk, Alex uit Venuzuela en .... uit Z-Korea) gingen we richting de oude kern. Dat betekent een ritje van zo'n 45 minuten met een CNG (tuktuk). Op vrijdag is het verkeer in de stad het rustigste en dus het makkelijkste om de oude stad te bereiken.

Rustig kabbelend door het hart van Dhaka gaat de Buriganga rivier, de modderkleurige levensader van zowel Dhaka alsook het land. Na de hobbelrit met de CNG kwamen we aan bij Sadarghat. Hier is een grote boot terminal. Dit is ook de plek waar talloze Bengalen vanuit het platteland aankomen in Dhaka, nog vol met hoop op een beter leven in de grote stad! Het is overweldigend fascinerend om de grote cruiser vol met mensen in de haven te zien aankomen. Naast de grote cruisers zijn er talloze kleine platte bootjes die worden gebruikt om mensen en goederen van en naar de overkant te vervoeren. We hebben zo’n bootje afgehuurd en met gids zijn we de rivier opgegaan. Vanaf hier heb je een fantastisch zicht op het leven op en naast de river.

Aan de overkant van Sadarghat ligt de grote scheepswerf van Dhaka. Hoewel het vrijdag was (hier de officiële vrije dag van de week) waren er nog vele mensen aan het werk. Dat gaat hier 24/7 gewoon door. We hebben een uitgebreide rondleiding gehad over de scheepswerf, mochten overal komen kijken en de werklui waren gezellig en belangstellend in omgang. Ze lieten ons graag zien wat ze aan het maken waren en we mochten een van de schepen die op de dok lag beklimmen. Volgens mij bouwen ze hier nog schepen zoals ze dat 100 jaar geleden in Holland nog deden. Overigens kun je soms niet eens zien of ze nu de boot aan het afbreken of aan het bouwen zijn. Het lijkt me soms eender! De grote schroeven worden nog gegoten in mallen van klei, die per schroef nog in de grond uitgegraven worden. Vlakbij de werf is het gedeelte met de woningen van de arbeiders. Hier kregen we een goed zicht hoe ze leven en waren de iele straatjes gevuld met vele vrouwen ontelbare kinderen. Iedereen was enorm vriendelijk en goedlachs. Daarnaast zijn de meeste mensen zeer welwillend om even te poseren voor een mooie foto, compleet met een brede en troste glimlach op het gezicht.

Eenmaal terug aan de overkant bij Sadarghat afscheid genomen van onze gids en naar Hindu Street (Shankharia Bazar) geweest. In het overwegeng Moslim getint Bangladesh waan je je hier weer even qua geuren en kleuren in India. Kleine winkeltjes met vele verschillende ambachten. Daarnaast waren de Hindoes al in voorbereiding op het grote Hindoefeest dat over 2 weken losbarst. Ze maken nu al grote Hindoe beelden van klei en papiermache die ze dan door de straten dragen onder een oorverdovend geluid van muziek en geschreeuw. Jammer dat ik dat niet kan meemaken hier in Dhaka.

Volgende stop is de Armenian church in Oud Dhaka. Deze lichtroze getinte Ortodoxe kerk is gebouwd in de 18^e eeuw. Bij de bevrijdingsoorlog van Bangladesh in de jaren zeventig is veel van het mooie van de kerk beschadigd en gestolen, maar de beheerder Mr. Martin heeft veel gedaan om dit weer te herstellen. Helaas lag hij te slapen na de lunch en was hij niet beschikbaar om ons een rondleiding te geven. Gelukkig wilde zijn assistent ons wel binnenlaten en hebben we even rustig kunnen rondkijken. Onvoorstelbaar wat een rust deze plaats dan creëert in de massa van Oud Dhaka.

Tot slot een bezoekje aan Ahsan Mazil (Pink Palace). Het paleis is gebouwd in 1872 door Nawab Abdul Ghani. Het is aan de buitenkant geheel hardroze. Na de dood van Nawab in 1901 is het paleis voor lange tijd verwaarloosd maar gelukkig in de jaren 80 met behulp van oude foto’s weer geheel in oude staat hersteld. Mooi om te zien dat op een vrijdag er ook veel lokalen de moeite nemen om het paleis te komen bezichtigen. Na onze tour door het paleis dachten we nog even rustig in de tuin zittend op het gras te kunnen genieten van het uitzicht op het paleis. De talloze Bengaalse bezoekers dachten daar anders over; nu waren wij de bezichtiging. Nog geen 3 minuten nadat we waren gaan zitten hadden we ca. 100 mannen en vrouwen in een kring om ons heen staan die ons aangaapten of we net van Marskwamen. We voelden ons net beroemde celebrities van het witte doek. Het uitzicht op het paleis was ineenklaps ook weg! De bewakers deden nog wat pogingen om ons te ontzetten, wat nog gedeeltelijk lukte, maar eigenlijk werden we toch maar vriendelijk verzocht om maar snel weer te gaan lopen!

De komende week heb ik nog een tripje van 2 dagen naar het platteland van Bangladesh gepland staan. Tijdens deze ‘homestay’ zal ik ergens in een dorpje overnachten, midden tussen te rijstvelden en overige akkerbouw. Meer daarover in een volgend verslag.